امام محمد بن علی التقی(ع) نهمین پیشوای شیعیان در سال ۱۹۵ق. در مدینه دیده به جهان گشود.
مهم ترین لقب آن حضرت، جواد است. مورّخان در تاریخ تولّد امام جواد علیه السلام، اختلاف دارند؛ عده ای میلاد آن حضرت را دهم رجب، برخی ۱۵ ماه رمضان و بعضی نیز ۱۹ ماه رمضان سال ۱۹۵ ه.ق در شهر مدینه می دانند.
پدربزرگوار جواد الائمّه علیه السلام ، امام رضا علیه السلام می باشد؛ شخصیت ارجمندی که میزان فضایل و حیطه حیات علمی، عبادی و دینی اش، برکسی پوشیده نیست.
مادر امام جواد علیه السلام ، بانوی گرامی و پاکدامنی بود به نام سبیکه(سکینه) و به روایت دیگر «خیزران». آن بانوی مؤمنه به خاندان شایسته امّ المؤمنین «ماریّه قبطیّه» تعلّق داشت. بعضی ها نام وی را «ریحانه» و «درّه» نیز گفته اند.
از امام جواد علیه السلام به عنوان مولودی پربرکت، یاد شده است. ابی یحیی صنعانی می گوید: در محضر امام رضا علیه السلام بودم که فرزند خردسالش، امام جواد علیه السلام را آوردند. امام رضا علیه السلام فرمود: این فرزندی است که بزرگ تر و با برکت تر از او برای شیعیان ما به دنیا نیامده است.
دوران ولادت امام جواد علیه السلام یکی از سخت ترین دوران ها برای اهل بیت علیهم السلام بود. این دوران، مصادف با خلافت مأمون، یکی از قدرتمند ترین و سیاست مدار ترین خلفای عباسی بود و علاوه بر این در میان شیعیان، انحرافات و اختلافات عجیبی به چشم می خورد که یکی از مهم ترین آنها فتنه واقفیه بود که امام رضا علیه السلام آنها و پیروانشان را به اصحاب الحمار تشبیه کرده است.
در این دوره در بین شیعیان خاص آن حضرت نیز زمزمه هایی به گوش می رسید که موجب آزار و رنجش آن امام می شد؛ زیرا شیعیان بر این عقیده بودند که یکی از نشانه های امام این است که بعد از خود جانشینی دارد که الزاما باید فرزند وی باشد و امام رضا علیه السلام تا سن ۴۴سالگی از هیچ یک از کنیزان و همسران خود صاحب فرزند نشده بودند و این اتفاق، زمینه را فراهم کرده بود تا حتی شیعیان خاص آن حضرت نیز بدگمان شده، در امامت او تشکیک کنند.
امام جواد (ع) اولین امامی بود که در هفت سالگی به امامت رسید و این ویژگی مشترک امام جواد (ع)، امام هادی (ع) و امام مهدی (عج) بود که اگر برای نخستین بار در زمان امام جواد (ع) رخ نمی داد، به جامعه شیعه آسیب می رسید و آن حضرت با تحمل دشواری های بسیار، ذهن شیعیان را از وسوسه های شیطانی زدود.
کارهایی که امام جواد (ع) برای رشد اسلام انجام دادند:
۱. حضور در جلسه پرسش و پاسخ عالمان شیعه،
۲. ارائه معجزه های گوناگون و استدلال های قرآنی و تاریخی،
۳. فرستادن نمایندگانی به مناطق شیعه نشین، (امام در هر منطقه که شیعیان حضور داشتند، یک نماینده عادل و دانش مند انتخاب می کرد که مرجع مردم باشد و تنها او با امام ارتباط داشت تا جامعه شیعه پس از تبعید یا زندانی شدن امام، سرگشته و پراکنده نشوند.)
منبع: خبرگزاری بین المللی قرآن(ایکنا)
https://iccnews.ir/?p=51381